மனித இனம் தோன்றிப் பல லட்சம் ஆண்டுகள் ஆனபின்னும் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் ஒளிந்துகொண்டிருக்கும் புதிர்களுக்கான விடையை இன்னமும் முழுமையாகக் கண்டுபிடித்தபாடில்லை. நித்தமும் ஏதோவொன்று நிகழ்ந்து, ‘நீங்க கத்துக்கவேண்டியது நிறைய இருக்கு’ எனச் சடுதியில் உணர்த்திச் செல்கிறது. அது, நம் தொண்டைக்குழியில் ஒட்டிக்கொள்ளும் கொரோனா கிருமியாக இருந்தாலும் சரி, அண்டத்தில் மிதக்கும் தொலைதூர கிரகங்களாக இருந்தாலும் சரி. விசித்திரம் என்னவென்றால், கொரோனா மாதிரியான கிருமிகள் கண்ணுக்கே புலப்படாத அளவுக்கு மிக மிகச் சிறியவை. அண்டத்தில் மிதக்கும் பல கிரகங்களோ பிரமாண்டமானவை. பூமியைவிடவும் பல மடங்கு பெரியவை. ஆனால் மனிதனின் கண்களுக்குக் கிருமிகளும் தெரிவதில்லை, பல கிரகங்களும் தெரிவதில்லை.
நம்முடைய கண்பார்வைக்கு இருக்கும் லிமிட்டேஷன் அது. கண்பார்வைக்கு எப்படிக் குறைபாடு இருக்கிறதோ, அதேபோலத்தான், நம் அகப்பார்வைக்கும் குறைபாடு இருக்கிறது. ஆனால், இதை நாம் ஒப்புக்கொள்வதே இல்லை. ‘நமக்கு எல்லாம் தெரியும்’ என்ற அகந்தையோடுதான் இருக்கிறோம்.
சமூகத்துடனான உறவை மனிதன் துண்டித்து வெளியே வந்து பல்லாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. சமூகம் வழிவழியாகக் கடத்திவரும் அறிவையும் மெதுவாக இழக்கத் தொடங்கியிருக்கிறோம். ஒரு விவசாயிக்கு, வானத்தைப் பார்த்தே மழை வருமா, வராதா என்று கணிக்கத் தெரியும். எப்போது விதைக்க வேண்டும், உரம் போட வேண்டும், தண்ணீர் பாய்ச்ச வேண்டும், அறுக்க வேண்டும் என்ற விவசாய விஞ்ஞானம் தெரியும். தலைமுறை தலைமுறையாக இப்படிப் பல அனுபவங்கள் கிடைத்துவந்தன. தெருவில் இருக்கும் எல்லாக் குடும்பங்களும் உறவுகள்போல இருப்பார்கள். பெரியவர்களுடன் பழகவும் கற்றுக்கொள்வார்கள்; குழந்தைகளைக் கொஞ்சவும் பழகிக்கொள்வார்கள். இந்த அனுபவச் சங்கிலியை நாம் அறுத்து எறிந்துவிட்டோம்.
அனுபவக் கல்வியைவிடச் சிறந்த ஆசான் எதுவும் கிடையாது. நாம் கல்வி எனப் படித்த படிப்பு நம்மை அறிவுடையவர்களாக ஆக்கியிருக்கிறதா, அல்லது நம் அறிவை மழுங்கடித்திருக்கிறதா?
இயற்கையிலிருந்து நாம் விலகிப் போகப் போக நம் அறிவும் மழுங்கிக்கொண்டே போகிறதோ என்ற சந்தேகம் எழுகிறது. காரணம், அடுத்தவர்களின் கோணத்திலிருந்து பார்க்காமல், நம்முடைய கோணத்திலிருந்து மட்டுமே ஒரு விஷயத்தை அணுகுபவர்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் அதிகமாகிக்கொண்டே வருவதை நம்மால் பார்க்க முடிகிறது.
காடுகள் இன்னும் கடவுள்களின் தேசமாகவே இருப்பதால், அவற்றின் மீது எனக்குப் பெருத்த ஆர்வம் உண்டு. அதிலும் ஆப்பிரிக்கக் காடுகள் என்றால் எனக்கு அலாதி விருப்பம். வனங்கள்மீது எனக்கு இருக்கும் ஆர்வம் தெரிந்த மாணவர் ஒருவர், நேஷனல் ஜியோகிராபிக் சேனலில் வைல்டுபீஸ்ட் பற்றிய வீடியோ ஒன்றைப் போட்டுக் காட்டினார். அதைப் பாதி பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போது, இன்னொரு மாணவரும் இடையில் வந்து சேர்ந்துகொண்டார். வைல்டுபீஸ்ட் என்பது சிலருக்கு பெரிய மான் போலவும், வேறு சிலருக்கு சிறிய மாடு போலவும் தெரியும். ஆயிரக்கணக்கில் அவை ஒரு இடத்தில் இருந்து வேறு ஒரு இடத்துக்குப் பெரும் ஓட்டமாக இடம்பெயரும் காட்சி அப்போது டிவி திரையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஓடிக்கொண்டிருக்கும் போதே கன்றுபோடும் குணம் கொண்டவை அவை. பிறந்த கன்று, இரண்டு மூன்று நிமிடங்களுக்குள்ளாகவே தட்டுத்தடுமாறி எழுந்து நின்று, நடந்து, கூட்டத்தோடு கூட்டமாகக் கலந்து ஓடும் காட்சிகளைப் பார்த்து இடையிலே வந்த மாணவர் ஆச்சரியத்தோடு அப்படியே ஒரு சேரில் அமர்ந்துவிட்டார். அப்போது இதே போலவே வேறு ஒரு வைல்டுபீஸ்ட், கன்று ஈனும் காட்சி... அந்த இளங்கன்று தரையில் வீழ்ந்த அடுத்த கணமே எங்கிருந்தோ பாய்ந்துவந்த ஒரு சிறுத்தை அதைக் கவ்விக்கொண்டு ஓடிய காட்சியைப் பார்த்த அந்த மாணவர் திடுக்கிட்டார். அந்தக் காட்சியை மேலும் பார்க்கமுடியாமல் கண்களை மூடிக்கொண்டார்.
அதுவரை திகிலைக் கிளப்பும் வண்ணம் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த பின்னணி இசை, திரிந்து மனதுக்கு இதமான மெல்லிய இசையாக மாறியதைக் கேட்டு, அந்த மாணவர் மூடிய கைகளை விலக்கி டி.வி திரையைப் பார்த்தார்... ‘‘பத்து நாள்களுக்கும் மேலாகப் பட்டினி கிடந்த தன் குட்டிகளுக்கு இந்தச் சிறுத்தையால் இன்றுதான் ஓரளவுக்காவது உணவு கொடுக்க முடிந்திருக்கிறது. ஓர் உயிர்தான் இன்னோர் உயிரின் உணவு என்ற இயற்கையின் விதியை என்ன சொல்வது?’’ என்று வர்ணனையாளரின் குரல் ஒலித்தது. உணவோடு வந்த தாய்ச் சிறுத்தையை நோக்கி அதன் குட்டிகள் ஓடும் காட்சியோடு அந்த வீடியோ முடிந்தது.
சிறுத்தை வைல்டுபீஸ்ட்டின் கன்றைப் பாய்ந்து சென்று தூக்கியபோது பதறிய மாணவர், பல நாள்களாகப் பட்டினியாகக் கிடந்த தன் குட்டிகளுக்கு அது உணவளித்த காட்சியைப் பார்த்தபோது இனம்புரியாத ஒரு மனநிலைக்கு மாறினார். இந்தச் சம்பவத்தை இங்கே குறிப்பிட்டதற்குக் காரணம், நம் கண்களுக்கு முன்பாக ஒரு காட்சி நடத்தால்கூட அதன் அத்தனை பரிமாணங்களும் நமக்குத் தெரிவதில்லை.
ஒருமுறை என் மாணவர் ஒருவரோடு அவரது காரில் நான் சென்றுகொண்டிருந்தேன். அப்போது கண்மண் தெரியாமல் ராங் சைடில் திடீரென ஒரு பைக் வர... மாணவர் திடீர் பிரேக் போட்டு காரை நிறுத்திவிட்டார். உயிர் தப்பிய அந்த பைக் ஆசாமி, சுதாரித்துக்கொண்டு அதே வேகத்தில் தன் பைக்கில் எங்களைக் கடந்து சென்றுவிட்டார். இதைப் பார்த்து காரில் இருந்த மற்ற இரண்டு மாணவர்கள் பொறுமை இழந்து, அந்த பைக் ஆசாமியைப் பார்த்து சத்தம் போட்டார்கள். ஆனால் கார் ஓட்டி வந்த மாணவரோ, ‘‘அப்படி வேகமா அவர் வந்திருக்கக்கூடாதுதான். வந்துட்டார். சரி, விடுங்கள்” என்று சொல்லி, அந்த பைக் ஆசாமிமீது பரிதாபப்பட்டார். அவர் சொன்ன விளக்கம் அற்புதமானது. ‘‘அவர் வேகத்துக்கு ஏதோ காரணம் இருக்கும். ‘உங்க பொண்ணு மாடிப்படியிலிருந்து விழுந்துட்டா’ என்று பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து வந்த போன் செய்தியைக் கேட்டு ஓடும் பாசமுள்ள ஒரு அப்பாவாக அவர் இருக்கலாம். ‘வலிக்குது. சீக்கிரம் வாங்க’ என பிரசவ வேதனையில் துடிக்கும் மனைவியின் கதறலுக்குப் பதறிப்போகும் கணவனாக இருக்கலாம். ஏதோ அவசரம் என்பதால்தான் தன் உயிரையே பணயம் வைத்து இப்படிப் போகிறார்’’ என்றார் மாணவர். ‘`என் மகள் மருத்துவமனையில் இருந்தபோது ஒரு முறை நான்கூட இப்படிக் கண்மண் தெரியாமல் கார் ஓட்டிக்கொண்டு போயிருக்கிறேன்’’ என்று அவர் பாவ மன்னிப்பு கேட்கும் தொனியில் பேசினார்.
பின்னால் வரும் வாகனத்தில் இருப்பவர் இரண்டு மூன்று முறை தொடர்ந்து ஹாரன் அடித்தாலே நம்மில் சிலருக்குக் கோபம் வந்துவிடுகிறது. எரிச்சல் ஏற்படுத்தும் வகையில் ஹாரன் அடிக்கிறவர்கள் அத்தனை பேரும் மேலே சொன்ன மாதிரி அவசரத்தில் இருப்பவர்கள் என்று நான் சொல்ல வரவில்லை! அவர்களை நம்மால் திருத்த முடியாது. அவர்களின் மனநிலையை நம்மால் மாற்றவும் முடியாது. மேலே சொன்ன மாணவனைப் போல, ‘பாவம், அவங்களுக்கு என்ன அவசரமோ!’ என்று அந்தக் கணத்தைக் கடந்துபோய்விட்டால் நம் டென்ஷன் குறைந்துவிடும் என்பதுதானே உண்மை. அதுதான் நன்மையும்கூட.
ஒரு கிராமத்துப் பள்ளிக்கூடம் அது. அந்தப் பள்ளிக்குப் புதிதாக ஓர் ஆசிரியர் வந்தார். அவர் வந்த நாளிலிருந்து ஒரு மாணவன் மட்டும் தினமும் லேட்டாகவே வகுப்புக்கு வருவான். ‘‘இனிமேல் இப்படி லேட்டாக வரக்கூடாது. வகுப்பு மணி அடிப்பதற்கு முன்பாகவே வந்துவிட வேண்டும்’’ என்று அந்த மாணவனிடம் நல்ல விதமாகச் சொல்லிப் பார்த்தார், அதட்டிச் சொல்லிப் பார்த்தார். எதற்கும் அவன் அசைந்துகொடுக்கவில்லை. லேட்டாகவே வந்துகொண்டிருந்தான். அதனால் ஆத்திரமடைந்த ஆசிரியர், ஒரு நாள் அவனை வகுப்புக்குள்ளே அனுமதிக்காமல் அப்படியே திருப்பி அனுப்பிவிட்டார். அதன்பிறகு ஒரு வாரத்துக்கு அந்த மாணவன் பள்ளிக்கூடம் பக்கம்கூட வரவில்லை. ஒரு வாரம் கழித்து எல்லோருக்கும் முன்னதாக அவன் வகுப்புக்கு வந்து அமர்ந்திருந்தான். ஆச்சரியம் தாங்காமல், ‘‘என்னடா, திருந்திட்டியா?’’ என்று ஆசிரியர் கிண்டலாகக் கேட்க, ‘‘இல்லை சார். இத்தனை நாளா எங்க அம்மா ஆஸ்பத்திரியில் இழுத்துப் பறிச்சுட்டுக் கிடந்தது. அதைப் போய்ப் பார்த்துட்டு ஸ்கூலுக்கு வர லேட்டாகிடும். போன வாரம் எங்க அம்மா செத்துப் போச்சு. அதான் போன வாரம் முழுக்க ஸ்கூலுக்கு வரல. இனிமே ஆஸ்பத்திரி போக வேண்டிய வேலை இருக்காது சார். கரெக்டான நேரத்துக்கு ஸ்கூலுக்கு வந்துவிடுவேன்!’’ என்றான் அந்த மாணவன்.
மாணவன் தன் பேச்சை மதிக்கவில்லை என்று தன் கோணத்திலிருந்தே அதுநாள்வரை பார்த்துவந்த ஆசிரியர், அப்போதுதான் மாணவனின் நிலை புரிந்து அதிர்ந்துபோனார்.
பார்வையிழந்த முதியவர் ஒருவர் நள்ளிரவு நேரத்தில் கையில் விளக்கு ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டு வீதியில் நடந்து போய்க்கொண்டிருந்தார். ஊருக்குப் புதிதாகக் குடிவந்த ஆசாமிகள் சிலர், ‘‘உங்களுக்குத்தான் பார்வை இல்லையே... அப்புறம் எதற்கு விளக்கு?” என்று கிண்டல் செய்தனர். ‘‘விளக்கு எனக்கு இல்லை. உங்களைப் போன்று எதிரில் வரும் நபர்கள் இருட்டில் என்மீது மோதிவிடக்கூடாது என்பதற்காத்தான்’’ என்றாராம் அவர்.
வெறுமனே நம்மைச் சுற்றி இருப்பவற்றைப் பார்க்கும் திறன் மட்டும் இருந்துவிட்டால் போதாது. அடுத்தவர் கோணத்திலிருந்து பார்க்க நாம் கற்றுக்கொண்டாக வேண்டும். அப்போதுதான் நமக்கு ஓரளவுக்காவது பார்வை இருப்பதாக அர்த்தம்.
இந்தக் கொரோனா காலத்தில் இந்த வாக்கியத்துக்குக் கூடுதல் முக்கியத்துவம் உண்டு.
தினம் தினம் வேலை செய்தால்தான் அன்றைக்குக் கால் வயிற்றுக் கஞ்சியாவது குடிக்க முடியும் என்ற நிலையில் உள்ளவர்கள்கூட வீட்டுக்குள் முடங்கிக் கிடக்க... ‘‘நானெல்லாம் கொரோனாவுக்கு பயப்பட மாட்டேன் தெரியுமில்லை!’’ என்று சிலுப்பிக்கொண்டு, தேவையே இல்லாமல் ஊரடங்கு காலத்தில்கூட ஊர் சுற்றுகிறவர்களைப் பார்க்கிறோம். அவர்கள் மூலமாக, வேறு ஒருவருக்கு கொரோனாத் தொற்று ஏற்பட்டால்... ஒன்று நான்காகி, நான்கு பதினாறாகி... அது எத்தனை உயிர்ச் சேதத்தை ஏற்படுத்தும்! அது கொலைக்கு ஒப்பானது இல்லையா? இவர்களைப் போன்றவர்களால் தானே ஊரடங்கு போடுகிறார்கள். அதனால், விளிம்பு நிலையில் இருக்கும் எத்தனை குடும்பங்கள் பட்டினி கிடக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஊரடங்கின்போது ஊர் சுற்றுவது என்பது ஒரு சிலருக்கு சாகசமாக இருக்கலாம். ஆனால் அந்த சாகசங்களுக்குப் பல ஏழைக் குழந்தைகளின் காய்ந்த வயிறுகள்தான் விலை என்பது அவர்களது கண்களுக்கு ஏனோ தெரிவதில்லை.
ஒருவர் உணவில்லாமல் முப்பது, நாற்பது நாள்கள்கூட இருக்க முடியும். தண்ணீர் இல்லாமல் ஒரு வாரம்கூட இருக்க முடியும். ஆனால் மூச்சுக்காற்று இல்லாமல் நான்கு நிமிடங்கள்கூட இருக்க முடியாது.
இப்போது உங்களுக்கான கேள்வி, உங்களால் எத்தனை நாள் வீட்டை விட்டு வெளியே வராமல் வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்க முடியும்? நீங்கள் நேர்மையோடு சொல்லும் பதிலுக்கும், கொரோனாவிலிருந்து நாம் மீள்வதற்கும் நிச்சயம் தொடர்புண்டு.
No comments:
Post a Comment